Stanisław Groń SJ - strona domowa - Strona domowa Stanisława Gronia SJ

Ożyją Twoi umarli, zmartwychwstaną ich trupy, obudzą się i krzykną z radości spoczywający w prochu, bo rosa Twoja jest rosą światłości, a ziemia wyda cienie zmarłych (Iz 26, 19).

W listopadzie ożywa w nas myśl o śmierci i życiu wiecznym. Częściej niż zwykle odwiedzamy cmentarze, dekorujemy groby naszych bliskich, palimy znicze na mogiłach znanych i nieznanych nam osób, uczestniczymy w procesjach cmentarnych. Liturgia zachęca nas też do polecania zmarłych  modlitwie wspólnoty Kościoła. Pytania o śmierć rodzą się w nas szczególnie wówczas, kiedy pojawia się ona obok nas; kiedy Bóg powołuje do wieczności kogoś, kogo bardzo kochamy. Kogoś, z kim wiele razy rozmawialiśmy i doświadczyliśmy od niego dobra, życzliwości, troski, miłości. Ogarnia nas żal i smutek i mocniej wówczas czujemy, że nie możemy zatracić wartości, jakie on nam przekazał, gdy byliśmy razem. Bywa i tak, że w gazecie przeczytamy nekrolog kogoś, kogo nazwisko jest nam dobrze znane. Również wtedy, gdy wypełniamy kartkę na tzw. wypominki, zauważamy ze zdumieniem, jak wiele z każdym rokiem przybywa na niej imion i jak powiększa się grono tych, którzy przeszli już na drugą stronę, tj. do wieczności. Pytania dotyczące śmierci, stają się najboleśniejsze, kiedy sami zanurzamy się w ból czy chorobę, które prowokują zainteresowanie się jej potęgą.

Czytaj więcej: Życie i śmierć - listopadowa refleksja

Jezus został wskrzeszony przez Boga Ojca do życia jako pierwociny stworzenia. Prawda ta jest radosna i nowa! Zmartwychwstanie Jezusa to zapowiedź także naszej drogi - życia kiedyś z Bogiem w wieczności!
W procesji rezurekcyjnej zaśpiewamy: Wesoły nam dziś dzień nastał! Świętujmy ten wspaniały dzień razem i radośnie, tak jak najlepiej potrafimy, i nie bójmy się dawać świadectwa naszej wiary o Jezusie Zmartwychwstałym! Alleluja!

Od płomienia paschału, który rozprasza mroki ciemności w noc paschalną, zapalają swoje świece wszyscy uczestniczący w liturgii. I oto zgromadzenie wiernych napełnia się Chrystusowym światłem.

Podczas celebrowania wielkosobotniej liturgii paschalnej w centralnym punkcie prezbiterium kościoła znajduje się paschał, tj. poświęcona i okadzona przez diakona duża woskowa świeca symbolizująca Chrystusa zmartwychwstałego. To przy niej diakon śpiewa radosny hymn Exsultet - pochwalną starożytną pieśń przypisywaną św. Ambrożemu, a w obecnej formie znaną już od VII wieku.
   Od płomienia paschału, który rozprasza mroki ciemności w noc paschalną, zapalają swoje świece wszyscy uczestniczący w liturgii. I oto zgromadzenie wiernych napełnia się Chrystusowym światłem. Ja jestem światłością świata (J 8, 12). Czynimy to, abyśmy poprzez ten czytelny znak chwalili Ojca i aby każdy chrześcijanin swoim życiem oddawał Bogu cześć i był świadkiem wiary.

Czytaj więcej: Przesłanie paschalne

W Środę Popielcową znów usłyszyszeliśmy «Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię». Tak rozpoczęlismy okres czterdziestu dni przygotowania do Wielkanocy. Przez pięć kolejnych niedziel będziemy rozważać ważne tematy biblijne: (Kuszenie Jezusa, Przemienienie Pańskie, Wezwanie do nawrócenia, Syn marnotrawny, Kobieta cudzołożna).

Pomagać nam w tym będą czytania biblijne i mszalne teksty, prefacje i modlitwy. Czas postu ma posłużyć głębszemu poznaniu Chrystusa i Jego dzieła zbawienia oraz podprowadzić nas do gruntownej zmiany życia. Siłę do tej przemiany powinniśmy czerpać z Eucharystii, gdyż Komunia Święta ożywia wiarę, rozwija nadzieję i umacnia miłość (Modlitwa pokomunijna z I Niedzieli W. Postu). Źródłem i pokarmem codziennego nawrócenia i pokuty jest Eucharystia, ponieważ w niej uobecnia się ofiara Chrystusa, która pojednała nas z Bogiem. Karmi ona i umacnia tych, którzy żyją życiem Chrystusa; jest "środkiem zasadniczym uwalniającym nas od grzechów powszednich i zachowującym od grzechów śmiertelnych" (KKK 1436). Korzystajmy z tego, co święte, dobre i pożyteczne dla rozwoju duchowego i gorliwie praktykujmy post, modlitwę, pokutę i jałmużnę. Post jest wartościową praktyką ascetyczną, duchową bronią w walce z wszelkim możliwym, nieuporządkowanym przywiązaniem do nas samych (Benedykt XVI Orędzie na W. Post 2009).

Czytaj więcej: Wielki Post drogą duchowego przygotowania

Umacniajcie serca wasze (Jk 5, 8)

Drodzy Bracia i Siostry!
Wielki Post jest czasem odnowy dla Kościoła, wspólnot i poszczególnych wiernych. Przede wszystkim jednak jest "czasem łaski" (por. 2 Kor 6, 2). Bóg nie prosi nas o nic, czego by nam wcześniej nie dał: "My miłujemy [Boga], ponieważ Bóg sam pierwszy nas umiłował" (1 J 4, 19). Nie jesteśmy Mu obojętni. Zależy Mu na każdym z nas, zna nas po imieniu, troszczy się o nas i nas szuka, kiedy Go opuszczamy. Interesuje się każdym z nas; Jego miłość nie pozwala Mu być obojętnym na to, co nam się przydarza. Jednak bywa tak, że kiedy my mamy się dobrze i żyje się nam wygodnie, oczywiście zapominamy o innych (Bogu nie zdarza się to nigdy), nie obchodzą nas ich problemy, ich cierpienia i krzywdy, jakich zaznają..., wtedy nasze serce popada w obojętność - gdy ja mam się względnie dobrze i żyję wygodnie, zapominam o ludziach, którzy nie mają się dobrze. Ta egoistyczna postawa obojętności przybrała dziś rozmiary światowe, tak iż możemy mówić o globalizacji obojętności. Jest to problem, któremu jako chrześcijanie musimy stawić czoło.

Czytaj więcej: Orędzie papieża Franciszka na Wielki Post 2015 r.