Święty o rumianych policzkach i radosnych oczach, czyli o młodzieńczym zapale św. St. Kostki do rzeczy wielkich
Było w tym świętym coś bardzo naszego: I ta wielka wewnętrzna tkliwość, uczciwość słowiańska i polska, i równocześnie ten jakiś niezłomny pęd do tego, co jest dobre i prawdziwe.
Św. Stanisław Kostka w swym krótkim życiu wypełnił wezwanie do doskonałości, płynące z Ewangelii. Osiągnął wielką dojrzałość wewnętrzną. W tej medytacji z wiarą i z pokorą uczcij Świętego za to wszystko, czego dokonał w jego sercu i w jego duszy Chrystus. On dał mu udział w swojej świętości, której wciąż udziela Kościołowi, a więc także i tobie.
Proś żarliwie, aby święty przykład życia młodego człowieka pociągał dziś wielu chłopców i wiele dziewcząt, by zaimponowało im życie szlachetne, czyste i wzniosłe. Proś także za siebie, za twoich bliskich, za kolegów i koleżanki, abyście byli odważnymi chrześcijanami.